Rozdział 7

Nadeszła pora lunchu,na początku postanowiłam usiąść z Angelą bo szłyśmy razem na stołówkę ale na drodze stanęła mi mała dziewczyna z nastroszonymi włosami o wyglądzie chochlika.

-Hej mam na imię Alice Cullen. A ty jesteś Bella, prawda?- raczej stwierdziła niż zapytała.

-Tak zgadza się

- Usiądziesz z nami???

- Nie zdążyłam nawet odpowiedzieć bo Alice już ciągnęła mnie  do stolika Cullenów. Tam siedział już Edward i jego „rodzeństwo”.

-Cześć wszystkim.to jest Bella i będzie dzisiaj z nami siedzieć. -powiedziała za mnie moja nowa „koleżanka”.

-Hej, jestem Rosalie ,a to mój chłopak Emmet. A Edwarda już znasz- blond włosa piękność uśmiechnęła się chytrze do Edwarda. Szczerze to myślałam że nie będą chcieli siedzieć z „człowiekiem” ale okazało się że nie mają nic przeciwko temu.Nawet ich polubiłam a  w szczególności Alice i Emmeta. Alice może dlatego,że przypominała mi Heidi a Em przypomina mi Felixa.

Postanowiłam że będę do niego mówić Panda.  Gdy to powiedziałam wszyscy z wyjątkiem Emma ryknęli śmiechem. 

Przy okazji sprawdziłam czy mają jeszcze dany -szybko je skopiowałam od nich:)

A co do pana Rudego ,na początku  siedział tylko  i mi się bacznie przyglądał.Nawet nie miałam ochoty czytać mu w  myślach, więc postanowiłam to ignorować.Na końcu stanęło na tym,że rudy trochę się rozluźnił, aczkolwiek cały czas mnie bacznie obserwował. Biedka nie może przebić sie przez moją tarczę:)

-Ej Bello,czemu nic nie jesz?-spytała nagle Alice.

-No właśnie, bardzo mizernie wyglądasz- dodał ze śmiechem panda.

-Wystarczy mi jabłko- uśmiechnęłam się i ugryzłam je:)

Ale bystrze zauważyłam, że on też ma przecież pizze,

-Emmciu a ty czemu nie jesz swojej pizzy.- tego się nie spodziewał.Popatrzył na pizze z obrzydzeniem.

. -Nie jestem głodny. Zresztą boję się co te kucharki tam dodały-zaśmiałam się

-Dobra Emmet, zjedz tą pizze bo Bella nie da ci spokoju-powiedział Edward z chytrym uśmiechem.

-yyy… ok-to był niezapomniany widok. Emmet prawie tam nie wypluł tej pizzy. Ja dzielnie zjadłam jabłko jak gdyby nigdy nic. To zasługa mojego daru. Ledwie co  powstrzymywałam się od śmiechu. Czułam się w tym towarzystwie tak dobrze, chociaż nie powinnam. Może to wszystko taka przykrywka, żeby nikt nic nie podejrzewał. No, ale muszę jeszcze zobaczyć.

-Może masz ochotę pojechać ze mną i Rose na zakupy.- zapytała Alice

-Super! Bardzo chętnie-odpowiedziałam z entuzjazmem.

- To może  przyjedź do nas w sobotę  o 8, a dziś o 18 poznałabyś naszych rodziców- zaproponował chochlik.

-Ok wpadnę dziś  do was ale nie znam drogi. 

- Edward po ciebie przyjedzie pisnął chochlik.

- A co do zakupów ......Kurcze w sobotę przyjeżdżają moi przyjaciele w odwiedziny i  nie dam rady iść z wami. Przy okazji włączyłam dar rudego by zobaczyć co myślą.  

-Obie się zasmuciły a chłopaki tańczyli w myślach taniec radości.

Z tego co wiem dziewczyny oni lecą do domu w poniedziałek więc możemy zrobić sobie wolne i wyskoczyć we wtorek na zakupy:) Obie zaczęły piszczeć ze szczęścia.

-I koniecznie musi pojechać z nami któryś z chłopaków-dodała Rose

-Ja nie mogę- krzyknęli jednocześnie chłopcy.

-A to niby czemu nie możecie?-spytała ciekawa Alice.

-Ja.. ten .. no muszę ..yyy pomóc Carlisowi- powiedział Emmet. Ha, ja nie mogę! Jąkający się wampir! tego jeszcze nie było

-A ty czemu nie możesz Edwardzie-teraz to ja spytałam.

-ja.. yyy…-spojrzałam na niego miną zbitego psa-No dobrze pójdę już z wami..-westchnął.

-Hura!-krzyknęła Alice. W tej chwili zadzwonił dzwonek i wszyscy udali się na lekcje. Niestety miałam teraz angielski, co oznaczało kolejną lekcje z Edwardem.

__________________________________________
 Witajcie kochani jestem ciekawa czy wam się podoba to co staram się pisać.
Jestem bardzo ciekawa waszych opinii????
 Krytyka jak i komplementy mile widziane :)
 Pozdrawiam.